بهرام بیضایی؛ روایت گر زخم‌های تاریخ / ای‌کاش التماسش می‌کردند در ایران بماند (فیلم)

عصر ایران؛ فریده غائب _ این گزارش روایتی کوتاه و تحلیلی از زندگی و جهان فکری بهرام بیضایی است؛ هنرمندی که تاریخ، اسطوره و رنج انسان معاصر را به هم پیوند زد. 

از نوجوانی شیفته‌ی پژوهش در نمایش ایرانی بود و تاریخ را نه از نگاه فاتحان، بلکه از زاویه‌ی شکست‌خوردگان و صداهای حذف‌شده روایت کرد؛ مثل «مرگ یزدگرد».

در جهان بیضایی، زن نماد حافظه‌ی زخم‌خورده‌ی تاریخ است؛ رنج‌دیده اما روایتگر و مقاوم، چنان‌که در «سگ‌کشی» می‌بینیم.

 اسطوره برای او امری زمینی و انسانی است که در دل واقعیت امروز جان می‌گیرد؛ از «آژی‌دهاک» تا «باشو غریبه‌ی کوچک» که خود به تمثیلی از جنگ، مهاجرت و همدلی بدل می‌شود.

زبان و سکوت، هر دو ابزار بیان او هستند؛ سکوت‌هایی که فریاد اعتراض و اندوه‌اند. 

در کنار فیلمسازی، بیضایی پژوهشگری عمیق و معلمی اثرگذار بود که ریشه‌های نمایش ایرانی را کاوید.گزارش با مرگ نمادین او در روز تولدش به پایان می‌رسد و تأکید می‌کند که هرچند بیضایی رفته، جهان اندیشه و تصویرش همچنان زنده و پرسش‌گر باقی مانده است.

بیشتر بخوانید:

دریغ محمود دولت‌آبادی برای بهرام بیضایی ؛ سعدی زمانه ما بود

همه حمله های کیهان به بهرام بیضایی؛ «وقتی همه خوابیم»

بهرام بیضایی ؛ باید ایران می‌ماند یا بهتر که رفت؟

اتفاقی کم‌سابقه؛ تسلیت مقامات رسمی دولت برای درگذشت بهرام بیضایی

تماشاخانه

ایران در پرتگاه بحران آب؛ یک نوسان اقلیمی کافی است تا همه‌چیز فروبریزد / اگر فقط ۴۰ درصد آب مصرف می‌شد ایران امروز تشنه نبود (فیلم)

دو دقیقه سینمای شاعرانه ؛ جمع اضداد (تماشا کنید)

فیلم های دیگر