حواشی سیاسی گل قشنگ استیلی به روایت رهبر

  بازی فوتبال ایران و امریکا و پیروزی ایران بر آن‌ها با گل حمید استیلی یکی از صحنه‌های به یادماندنی در ورزش کشور ماست. اما حواشی سیاسی این گل، بر حواشی ورزشی آن می‌چربید. مقام معظم رهبرى در جلسه پرسش و پاسخ با جوانان در دومین روز از دهه مبارکه‏ فجر (روز انقلاب اسلامى و جوانان) سال ۷۷ در پاسخ به سوالی آن حواشی را تشریح کردند. پرسش و پاسخ را به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت‌الله‌العظمی سیدعلی خامنه‌ای (مد‌ظله‌العالی) می‌خوانیم:

سوال: با سلام خدمت حضرت‏عالى، و تشکر از اینکه وقتتان را در اختیار ما نمایندگان نسل جوان قرار دادید. جناب آقاى خامنه‏ اى! با توجّه به اینکه جامعه ما یک جامعه جوان است و این‏طور که به نظر مى‏رسد، خوشبختانه تفریح اوّلِ جوانان ما در حال حاضر ورزش کردن یا تعقیب کردن امر ورزش به‏طور جدّى است، و چون جوانان ما به هر حال دوست دارند با ابعاد شخصیتى رهبرشان بیشتر آشنا شوند، سؤال من این است که آیا شما در برنامه ‏هاى روزانه‏ ى خودتان فرصت مى‏کنید که به تماشاى برنامه‏ هاى ورزشى تلویزیون بپردازید؟ سؤال دیگر - با توجّه به این‏که آقاى استیلى هم در اینجا حضور دارند - این است که وقتى آقاى استیلى آن گل قشنگ را وارد دروازه تیم امریکا کرد، شما چه احساسى داشتید، و چه شد که بعد از آن بازى، آن پیام را انشاء کردید؟

مقام معظم رهبری در پاسخ فرمودند:

ایشان که بعداً پیش من آمد، گفتم به پاداش آن گل، پیشانى شما را می‌بوسم و بوسیدم. متأسّفانه من خیلى فرصت نمى‏کنم برنامه‏ هاى ورزشى تلویزیون را تماشا کنم؛ خیلى به‏ ندرت اتّفاق مى‏افتد. از طرفى بیشتر ورزش هایى هم که پخش مى‏شود، فوتبال است. من در فوتبال هیچ سررشته‏اى ندارم و در جوانى هم فوتبال بازى نمى‏کردم؛ به والیبال مى‏پرداختم. در عین حال، آن شبى که بازى ایران و امریکا بود، من آن بازى را نگاه کردم. البته حقیقتش این است که آن شب هم نمى‏خواستم نگاه کنم؛ چون دیروقت بود و وقت خواب من بود؛ لیکن همین‏طور که نشسته بودم، تلویزیون را روشن کردم و ناگهان با گل ایشان مواجه شدیم و دیگر خواب از سرم رفت و نشستم تا آخر بازى را تماشا کردم.

اما علّت اینکه من آن پیام را دادم. این آقایان - فوتبالیست‌ها - وقتى که پیش من آمدند، مفصّل با آن‌ها صحبت کردم که البته گزارش آن دیدار پخش نشد و مردم از محتواى آن ملاقاتى که با این جوانان داشتم، مطّلع نشدند؛ اما حالا من چند جمله‏اش را به شما مى‏گویم. قبل از آن دیدار - شاید چند هفته، و یا یک ماه و یا بیشتر - رسانه‏ هاى وابسته به امپراتورى رسانه‏اى خبرى روى این بازى تبلیغ می‌کردند که این بازى، بازى سیاسى است!

با اینکه همه می‌گویند فوتبال و ورزش، سیاسى نیست؛ اما در آن موقع همه تبلیغ مى‏کردند که این یک بازى سیاسى است! از این کار، دو هدف مورد نظرشان بود: یکى مسأله تعامل ایرانى، امریکایى در این بازى بود - من نمی‌دانم شما چقدر مطّلع بودید؛ ولى ما که در جریان خبرهاى خارجى و گفتارهاى رادیوهاى گوناگون دنیا قرار مى‏گیریم، مى‏دیدیم از این مسأله پُر است - دوم اینکه پیش‏بینی هاى عمده، بخصوص از طرف خودِ امریکایی‌ها - ولو صریحاً هم اظهار نمی‌‏کردند - مبیّن این بود که ایران گل خواهد خورد؛ نه اینکه گل خواهد زد و در یک موقعیت ویژه، رئیس‏جمهور امریکا هم مى‏آمد و از موضع اقتدار و بزرگ‏منشى و بزرگوارى، یک پیام هم مى‏داد که «بله؛ حالا گل را به شما زدیم، اما بالاخره بیایید دست دوستى هم به هم بدهیم!»

 بنابود آن شب پیام رئیس جمهور امریکا از تلویزیون سراسریشان پخش شود. این گل و بعد دنباله بازی که بچه‏ هاى عزیزمان ادامه دادند، قضایا را صد و هشتاد درجه تغییر جهت داد و حقیقتاً مظهرى شد از وضعیت ملت ایران در مقابل امریکا. اینکه من در آن پیام گفتم «مظهر» است، نمى‏خواستم بگویم که این آقا به خاطر جنبه سیاسى گل‏زده؛ نه. ایشان بازى فوتبال مى‏کند، ماهر است، با تکنیک آشناست، از حریفش قوی‌تر است و گل را زده است. هرکسى هم جاى ایشان بود، این گل را می‌زد؛ هرکسى هم جاى او بود، آن گل را می‌خورد.

 بنابراین، بحث این نبود که این گل به ‏خاطر مسأله سیاسى زده شده؛ اما این گل هویت سیاسى‏اى را که در دنیا به این بازى داده بودند، به‏ کلّى به عکس خواست آن‌ها عوض کرد و من از این موقعیت حداکثر استفاده را کردم. البته آن‌ها خیلى عصبانى شدند و بعد هم‌‌ همان عناصر امپراتورى خبرى دنیا گفتند که فلانى فوتبال را سیاسى کرد! نگفتند که ما چند هفته است که خودمان این بازى را سیاسى می‌کنیم!