برای ایرج جمشیدی که از روزنامه نگاری لذت می برد

ایرج جمشیدی برای روزنامه نگاری،‌ هویت مستقل قائل بود. همیشه به جایگاه روزنامه نگاری خود می بالید و افتخار می کرد. به همین دلیل برای سال های طولانی روزنامه نگاری و سردبیری را ترک نکرد؛ سراغ جایگاه دیگری نرفت و صندلی تحریریه را به حاشیه نراند.

عصرایران ؛ رضا غبیشاوی - خبر درگذشت ایرج جمشیدی در 75 سالگی پنجشنبه گذشته اعلام شد. از دیدن خبر شوکه شدم. چند روز قبل از این با او تلفنی صحبت کرده بودم. در تحریریه حضور داشت گرچه بعد از عمل جراحی، صدایش گرفته بود و دیگر از آن انرژی و هیجان و شادابی سابق خبری نبود با این حال چنین اتفاقی، ‌ناگهانی بود و غیرقابل باور.

ایرج جمشیدی را اول بار هنگام تولد روزنامه "ابرار اقتصادی" در دهه 70 شناختم. در آن زمان، نوجوانی بودم علاقمند مطبوعات و روزنامه نگاری. "ابرار اقتصادی" یکی از اولین روزنامه های اقتصادی که در ایران منتشر شد. در ابتدا تنها 4 صفحه بود اما به شدت غنی و خواندنی . بعدها صفحات افزایش یافت و همزمان به حجم آگهی ها اضافه شد. تا جایی که کار به جایی رسید که برخی مواقع در صفحه اول، (نیمه صفحه بالا)‌ جز لوگو و یک تیتر، بقیه همه آگهی می شد. روزنامه ای کیفی که نه تنها رکورد تیراژ روزنامه اقتصادی را شکست بلکه مرزهای سودآوری را پشت سر گذاشت. تجربه های بعدی نشان داد او در تبدیل رسانه به کسب و کاری سودآور تبحر دارد. در آن دوره علاوه بر همشهری و ایران دو روزنامه رنگی و جذاب شکل و محتوایی، ابرار اقتصادی سیاه و سفید و بعدها دو رنگ، جذابیت محتوایی خاصی داشت.

ایرج جمشیدی عمیقا از روزنامه نگاری لذت می برد. این را با کمترین گفتگو با او در زمینه رسانه می شد دریافت کرد. این شرط لازم برای روزنامه نگاری است. در یک تعریف می توان گفت روزنامه نگاری که از روزنامه نگاری لذت نبرد روزنامه نگار نیست.
او روزنامه نگار موفقی بود. روزنامه های ابرار اقتصادی و آسیا هر کدام در دوره نخست، سند موفقیت حرفه ای - اقتصادی (کسب و کاری) ایرج جمشیدی بودند. وقتی موانع در برابر روزنامه نگاری جدی و حرفه ای او به وجود آمد راه حل را در ادامه مسیر در قالب روزنامه نگاری اقتصادی - بازرگانی یافت و در این حوزه هم موفق بود.

علاوه بر این، او برای روزنامه نگاری،‌ هویت مستقل قائل بود. همیشه به جایگاه روزنامه نگاری خود می بالید و افتخار می کرد. به همین دلیل برای سال های طولانی روزنامه نگاری و سردبیری را ترک نکرد؛ سراغ جایگاه دیگری نرفت و صندلی تحریریه را به حاشیه نراند.
ایرج جمشیدی روزنامه نگار بود و در زمینه هایی مثل خبرنویسی و گزارش نویسی مهارت فوق العاده ای داشت. به همین دلیل تا آخر عمر در بسیاری از برنامه های خبری خود حاضر می شد.

اول بار او را در اوایل دهه 80 در برنامه خبری دیدم. به یاد دارم در سفر جک استراو وزیر خارجه بریتانیا به تهران در دولت اصلاحات شمار زیادی از خبرنگاران در محل دفتر مطالعات وزارت خارجه در نیاوران تهران حاضر شدند. او نیز با وجود اینکه سردبیر روزنامه آسیا بود به این برنامه آمد. جک استراو اولین وزیر خارجه انگلیس بود که بعد از انقلاب به تهران سفر می کرد. ‌
ایرج جمشیدی، ارتباط روزنامه نگاری - فقر را زیرسوال برد و نمادی از روزنامه نگاری - ثروت بود. ثروتی که در نتیجه فعالیت حرفه ای و خلاقانه به دست آمد.
ایرج جمشیدی ، گرم و خوش صحبت بود. انسان باهوش و از مدیران مطبوعاتی موفق به شمار می رفت. او روزنامه نگاری را دوست داشت. یادش گرامی